Mijn hoofd is niet meer leeg te krijgen,
en waar ik over denk moet ik maar over zwijgen.
Ik ben nu gewoon helemaal moe,
echt ik haat dit gedoe.
Wat er gebeurd dat weet ik echt niet meer,
alles wat ik doe doet mij zeer.
Niet meer helder kunnen denken,
ach ik moet gewoon weer tanken.
Heb nieuwe power nodig om door te gaan,
want zo is het voor mij geen bestaan.
Zo vind ik mijn leven niks meer waard,
zo blijft er echt niks van mij gespaard.
Ik ben gewoon mezelf niet,
mij doet dat dus ook een groot verdriet.
Kan gewoon mezelf niet vertrouwen,
niet meer op mijzefl bouwen.
Van mij part vecht ik door tot het einde,
en de kans op een ander zijn verkleinde.
Ik kan niet vechten zonder mijn vrienden,
maar het is dat ik ze niet verdienen.
Het is niet normaal meer wat ik denk en doe,
het is ook een echt gedoe.
Ben mezelf niet en ik jaren niet geweest,
dit is dus waar ik voor heb gevreesd.
Mijn leven is niet wat ik in gedachten had,
ik wou dat ik dit alles gewoon vergat.
Nadenken dat doe ik niet meer,
want het doet mij gewoon zeer.
Niet langer meer vechten,
maar gewoon aan mensen hechten.
Hechten aan mensen is wat ik gaan doen,
en al deze rare gedachten gaan met pensioen.