Je vocht..
zo eindeloos hard..
tegen je ziekte..
je was nooit een opgever..
nooit geweest ook..
maar je tranen..
realiseerde me..
hoe de ziekte je kapot maakte..
mijn ogen zagen..
de eindeloze nutteloze behandelingen..
je lichaam werd letterlijk vernietigd..
ik zag je achteruit gaan..
steeds meer en meer..
maar je bleef hopen..
elke keer weer zei je..
dat het goed ging komen..
maar iedereen wist wel beter..
en terwijl ik mijn tranen inhield..
als ik bij je bed stond..
kon ik er niet meer tegen..
mijn tranen stroomde en stroomde..
waarom jij.. waarom in godsnaam jij..
wat heeft hij gedaan..
het is niet eerlijk.. niet eerlijk..
ik weet nog hoe boos ik werd..
hoe ik schreeuwde toen ik alleen..
op mijn kamer zat..
hoe erg ik huilde..
je ging achteruit.. steeds meer..
ik had geen contact meer met je..
ik voelde me een toeschouwer..
die stond toe te kijken hoe het afliep..
maar niks tegen het einde kon doen..
Mijn verdriet was groot..
dit heb je nooit verdient..
nooit lieve jij..
je verdiende het lijden niet..
en ik mis je zo vreselijk..
kon ik je nog maar één keer zeggen..
hoeveel ik van je hou..
maar je bent niet meer hier..
niet meer..
Auteur: Animola_* | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 25 december 2007 | ||
Thema's: |