Soms heb ik van de dingen zoveel spijt,
kan ik mijn gevoelens en angsten niet kwijt.
Vraag ik me af; wordt ik ooit nog bevrijd,
zit ik met mezelf dagenlang in een strijd.
En het is niet, dat ik al m’n fouten aan jou toewijd,
maar vergeten en vergeven, tja dat kost tijd.
Soms denk ik van waarom is het allemaal zo gegaan,
ik heb dichter dan ooit in jouw leven gestaan.
Zou ik willen dat dit leven ophield met bestaan,
snap niet waarom jij & ik dit zo hebben gedaan.
Ik heb ook wel eens spijt dat ik je nooit achterna ben gegaan,
maar ik wist al eerder dat er zoveel mis kon gaan…
Soms weet ik; meisje jij zit fout,
snap ik niet meer wie of wat mij nu nog tegenhoudt.
Te vaak wens ik mij van de herinneringen een black-out,
vanbuiten lijk ik warm maar vanbinnen ijskoud.
Zou willen dat dit allemaal een keertje ophoudt,
zoek naar het draadje dat mijn lichaam nu nog samenhoudt.
Soms heb ik ook wel door wat mensen van mij vinden,
kan er niet over praten, alleen nog maar woorden verbinden.
Zou mijn rare gedachten dolgraag zelf willen verslinden,
dat is ook precies het gene wat mij destijds zo opwinde.
Weet nog goed die tijd dat mensen mij ooit beminden,
maar ook ik weet nu dat het over is en dat ik me voor de problemen blijf verblinden.
9/1/'08