melancholisch afscheid van oud
dat veel tekort mij niet genoeg gegeven heeft
gevangen in de tijd
ben ik

gekooide wilde vogel lijk je
sprak mijn moeder menigmaal
jou bevrijden is mijn hartenwens
maar ik weet niet hoe

angstig als ik ben dat wij niet kunnen vliegen
en nu ik de macht bezit in eigen kooi
kreun ik vlieg dan, kom vlieg dan…….

ik kan niet vliegen mamma
vanachter dichte tralies
vraag ik meeuw om raad
zij huilt regen

en neemt een duikvlucht
naar de diepte van haar ziel om ver buiten
grenzen van tijd
waar leegte ruimte wordt vrij te zijn

ik weet precies wat zij bedoelt als ze zo huilt
die langgerekte toon die
op het einde naar de afgrond daalt
zo ver wil ik ook zijn..