Afgewezen liep ik weg..
zag je twijfelende blik nog..
maar had geen zin meer in..
onduidelijkheid..
in onzekerheid in mij..
en liep weg..
Jij kwam achter me aan..
rennend..
alsof ik belangrijk was..
en pakte me arm..
aantrekkende ogen..
doorgrondde me..
je sloot me in je armen..
met je fluisterende woorden..
me nooit meer kwijt te willen..
met scherpe woorden van spijt..
en je lippen van zoete verlanging..
die me zoende in het heldere maanlicht..
even sloot ik mijn ogen..
en genoot ik..
mijn verwarring knoopte er..
een eind aan..
en zachtjes duwde ik je van me af..
mijn mond had geen woorden nodig..
om je duidelijk te maken..
wat ik bedoelde..
verslagen keek je me aan..
en zette je zwakke stappen naar de deur..
een spatting van gevoelens..
kwamen naar boven..
en dit keer was ik degene..
die naar je toe rende..
voorzichtig je hand pakte..
en je meenam naar boven..
we stonden urenlang voor de spiegel..
kijkend naar ons als stelletje..
we hoorde bij elkaar..
het was perfect zo..
veelste perfect voor de realiteit.