Stil, heel stil
Laat ons een ogenblik denken
Aan hen die er niet meer zijn,
Die geen bloemen meer zien en geen zonneschijn,
Die met hun bloed nu de aarde drenken.
Och toe, verwijl even met uw gedachten
Bij wat hun lief was, een kind, een vrouw,
Een zorgzame vader, of een moeder, trouw,
Die nu vergeefs op hun thuiskomst wachten.
En ook bij hen, die in donkere nacht,
Wreed verminkt op het slagveld lagen,
En wie de dood nog geen uitkomst bracht.
Bij de droeven, die geen tehuis meer wacht,
De verjaagden, die alles met zich dragen,
Heb je wel eens aan het ‘waarom’ gedacht.
'waarom' een klein woordje, Met grote betekenis.
-kaiikee-