Soms heel even,
dan denk ik aan wat ik mis.
En aan wat ik allemaal mee heb gemaakt,
de laaste paar jaar.
Er valt een traan over mijn wang...
Iets wat al geleden is.
Steeds houd ik me voor,
dat ik zo gelukkig ben!
Terwijl ik eigelijk overhoop lig...
Tranen blijven stromen,
ik kan ze nu niet bedwingen.
Ik laat ze stromen,
kom maar kom maar!
Eventjes al het verdriet eruit gooien...
Maar het veranderd niks aan de situatie.
Morgen weer een nieuwe dag,
zijn de woorden die ik vaak gebruik,
Alles komt goed is wat ik altijd zeg!
Alles heeft tijd nodig,
gun het die tijd...
Maar hoe moet ik het tijd gunnen,
als er nooit meer verandering in komt?
Dingen zijn gebeurd,
geef het een plaatsje.
Jeetje wat is dat moeilijk zeg.
iets een plaatsje geven,
Hoe moet dat als het je verdriet blijft doen?
Ik weet het even niet meer.
Ik laat mijn tranen stromen,
en stromen.
En morgen als ik opsta ben ik weer vrolijk en blij,
want zo hoort het te zijn...