Galmend weerklinken de klanken in de echoput van mijn gedachten,
Blijf maar smachten naar een klankbord,zonder reslutaat,
het valt en staatmet ontvanger en zender en vise versa, een goed verstaander heeft slechts een half woord nodig...ja, ja en wat dan als blijkt dat toehoorders last hebben van emotionele doofheid?
Overschreeuwen is nutteloos,maakt boos, wekt weerstanden op.
Langzaam loopt de holle emmer van mijn verdraagzaamheid over met sijpelende druppels, Echoooooo, hallo,hoort u mij? Ziet u mij?
Hersenspinsels zou je denken, ragfijne draden vormen een spil in het web, onbewust hangt alles aan een zijde draadje, fragiel, breekbaar, wel mooi gevormd door instinct, overlevingsdrang.Doorzetten nu zijn
wie je bent, doe een wens in de put waarin je je bevind, wie weet komen je dromen uit...
Zie je wel, de echo ontstaat vanzelf in jezelf, vind zijn weg,stuurt en geeft levenskracht.
Machtig hoe het mechanisme van denken in elkaar steekt, Impulsen genoeg om een levensvonk te ontsteken.
De batterij is opgeladen, nu punten vooruit en verder gaan.