Ik kijk uit het raam, recht in de zon
en vraag me af waar het begon.
Jij en ik, alles er omheen.
Er is geen nu, geen meteen.
Alleen m’n dromen,
de toekomst, alles wat nog moet komen..
Ik zou wel willen springen, in het duister, op de tast
maar er is geen weg terug, en wat er gaat gebeuren staat niet vast.
Je weet niet tot waar een ander je kan volgen, of je zo kan leiden.
Waar zijn fantasie en realiteit gescheiden?
Is het beter om te blijven waar je bent?
Om te wachten op degene die je echt kent?
Duizenden vragen maar 1 bovenaan...
Zou jij me opvangen als het fout zou gaan?