Heel lang geleden
liep ik hier met haar.
De zon zakte weg in de sneeuw,
de vogels werd de mond
gesnoerd door de avond
en de dag zong niet meer.
Zij liep zonder te voelen.
Ik weet nu meer, ik weet nu meer.
Ik viel voorover, proefde de sneeuw
en stond niet meer op.
Ik liet mezelf daar achter,
voor een klein deeltje.
Vandaag vond ik mezelf weer
want ik liep daar, nu alleen.
En ik verwonderde me.
Ik voelde niks en leegte.
Stilte om naar te verlangen
en na zoveel tranen te verkrijgen.