Weet je nog
Hoe wij twee handen op één buik waren
hoe jij mijn vragen kon verklaren
Hoe jij mijn lach kon laten schijnen
en mijn tranen kon laten verdwijnen
Je kon je ziekte niet accepteren
je kon je er niet tegen verweren
Je begon het al snel te haten
het idee dat wij je los moesten laten
Waarom jij, die zo zorgzaam was voor iedereen
vol levenslust, vrolijkheid en altijd liefde om je heen
Vocht voor zijn gezin en voor het goede leven
waarom hebben ze jou deze kloteziekte gegeven
Zeven maanden heb je gevochten
terwijl we samen naar een reden zochten
Terwijl we samen tranen lieten stromen
en ons afvroegen waarom jou dit moest overkomen
Tot we beseften dat er geen reden voor is
*Voor een collega/vriendin, waarvan haar vader na 7 maanden vechten aan kanker is overleden. Lieve Chantal, veel sterkte in deze moeilijke periode*