Eens zag ik een papieren vlieger,
gedragen op de vleugels van een balkanwind,
in een land, waar het hard leven is voor een kind.
Als maar verder, op een onwezenlijk pad der onbegrepen vlucht,
de verdeeldheid dragend, als wapen op zijn rug.
Speel dan papieren vlieger, kijk niet om,
een onbezorgde lach, als wegwijzer om je mond.
Eens zag ik een zwarte papieren vlieger,
zwevend op een verzengende wind,
in een land, met een ijlhoofd aan het bewind.
De honger als feestmaal voor een dag,
sprankelend de mirage, voor een smachtende dorst,
de dood die wenkte in stilte, het leiden verlost.
Vlieg dan zwarte vlieger, over melk en honing wegen,
verandering breekt, de oneindige blauwe hemel.
Eens zag ik een blauwe vlieger,
bijster dwalend in de wind,
opgesloten in een wereld van hoge stenen hagen,
een waas van raadsels verspert het licht.
Als schipbreukeling, noch schijn of schaduw,
de trossen losgooiend, onvindbaar de weg terug.
Vlieg dan blauwe vlieger, laat mij je omarmen,
het isolement verbrekend als een vriend.
Ooit zie ik vele vliegers,
de wolken versierend met hun intense gloed,
jullie zijn de wind der verandering, die de toekomst begroet.
Blijf niet staan, kijk om je heen, wees vrij en bemin,
vlieg over de poorten der groten wereld!
Weg van mensen die naar hun eigen navel staren,
voor smeekbeden doof zijn en in hun hart blind.
Weg van de voor het leven vergetenen,
of zij die het hoofd in de schoot leggen van de verbittering.
"....de autistische wereld...."