Stop, ik heb genoeg gehad. Genoeg. Al zo vaak genoeg. Waarom willen we eigenlijk? Waarom willen we zijn? Het spookt door mijn hoofd, door mijn lichaam, door mij. Door wie ik ben en wat ik hier eigenlijk doe. Ik voel de ongelukkigheid en vraag me af of iedereen deze voelt. Die onvolledigheid. De angst om niet tof te zijn. De angst om te zijn wie ik werkelijk ben. Wie ben ik nu ook? De tijd heelt alle wonden en geeft antwoord op de dingen die je niet weet. De tijd doet niets. Gedachten en gevoelens komen steeds terug tot leven. Steeds worden ze weer werkelijkheid.
Ook bij jou. Zo vaak heb ik gedacht op te geven, weg te gooien. Alles. Alles wat we hebben. En steeds leek het over te gaan. De tijd heelt en verteld dat het hoort zoals het is. Toch keert het trug. Razernij, angst, chao’s, verdriet, pijn, maar ook geluk en liefde.
Ik voel me leeg, zoals ik me al vaak leeg voelde. Weet dat het voorbij zal gaan. De tijd zal me redding bieden al is het maar voor even. Zoals altijd.
Liefde is niet wat liefde moet zijn. Of misschien is het net zoals het is.
Zelfs nu niet weten wat te zeggen. Laat staan wat te denken. Laat staan wat te doen.
Eindeloos verlangen naar iets wat me onwerkelijk lijkt. Zekerheid over mezelf, over wie ik ben en wat ik wil. Ik ben niemand en wil niets. Dat kan niet. Wel?
Stop, ik heb genoeg gehad. Genoeg. Al zo vaak genoeg. Ik kan niet meer. Weeral niet. Weeral even niets meer.