M’n hele leven stond voor een moment stil,
Voor een moment dat eeuwen leek te duren..
Zo’n moment dat is iets dat ik liever niet wil.
Zo’n moment wens niet ik niemand, zelfs niet de buren.
Nu gaat het leven weer door,
En stukje bij beetje word ik weer mezelf.
De stilte wordt bezongen in een koor,
En in boeken door een elf.
Maar mijn elf zal mij nooit meer hetzelfde aankijken,
Opdat ik weer eens zo stom was om iets te zeggen.
In liefde en oorlog gaat men over lijken?
Nou ik niet! Ik spring dan gelijk over die roze heggen.
Roze heggen? Die krengen zijn toch als gras?
Tja, maar als je verliefd bent zie je alles anders.
Je ziet de wereld door roze glas!
En dat glas dat koop je niet zo snel bij Hans Anders
Je kent het wel het gevoel dat je niet in woorden kunt uitdrukken,
Maar deze kneus probeert het toch steeds weer!
Maar mijn pogingen zijn gedoemd om te mislukken…
Dit ventje wordt nooit een sterke, grote beer