Het voelt zo gestoort ...
te leven in een werkelijkheid waarin je al bent ontspoort.
in mij zit een angst gevangen,
ik begin te schreeuwen.. en door een echo word het achtervolgt,
maar er is niemand in dit bestaan, er is niemand wat me hoort.
hier in mijn eigen wereld, zonder liefde en zo alleen,
ben ik de ontdekker op zoek naar liefde en zet ik mijn reis voort.
Hoe diep kan ik hierin gaan?
en zal iemand het opmerken..... zal iemand het zien
als ik te ver in dit duister diepte weg zou gaan?
kan iemand daarbuiten... voor mij lijkt het wel in een ver weg bestaan.
kan iemand mij hier nog zien, zien jullie mij tot aan mijn knieen,
tot aan mijn knieeen in alle tranen staan.
dit gevoel gaat zo ver.. dit gevoel, het lijkt wel tijdloos. Het houd me vast.
zo stevig....... en zo groot . hoe kan het dat dit gevoel dan in mij past ?
ik zal er door heen moeten reizen. En heb geen andere keus dan het te zullen ontdekken.
Het voelt zo gestoort in je werkelijkheid te zijn ontspoort.
want dit is geen droom waaruit iemand me zou kunnen wekken.
ik ben op reis om de liefde in mij te gaan ontdekken.