Met enkel wankel geest
zie ik het gebeuren
de overloop
van kleuren
Van helder, fris
en vol van glans
naar saai en zwart
gemiste kans
Ik wil het niet
maar het is er wel
ik kan me niet verstoppen
Ik stop en sta
verstijfd en stil
bukken gaat niet lukken
(omdak dat ook niet wil)
want opstaan
na zo’n klap
is enkel wat me rest
en als ik sta zoals ik ben
lijk ik sneller dan de rest