Logica a la carte
Al wordt ze ieder jaar een beetje grijzer.
Ze voelt zich nog altijd,
een meisje van een jaar of 15.
Al komen met de jaren,
lijntjes haar gezicht versieren.
In de spiegel ziet ze toch,
dat meisje dat daar lacht.
Ze was haar ooit vergeten
dacht haar niet langer nodig te hebben.
Ze werd tenslotte ouder.
En kind zijn werd verleden tijd.
Maar ouder worden bleek geheel niet simpel.
Zonder die speelse ongedwongenheid.
Haar spiegelbeeld toonde meedogenloos.
De onvoorziene waarheid van een groot verlies.
Ze dacht: “Is dit nu leven?
Is dit nu écht waar ik voor kies?
Waar is het licht gebleven in mijn ogen?
Boven mijn neus zorgelijke groeven.
Was dit volwassen zijn?
Was dit waar een ieder in zijn leven
naar toe moest groeien?”
Ze is haar dus gaan zoeken.
Het blije kind dat zij ooit was.
Om haar voor altijd weer een hand te geven.
Ze stelde alles in het werk om haar te vinden.
Het leven duurt tenslotte maar heel even.
Het kind strooide het licht weer in haar ogen.
Toverde een glimlach om haar mond.
Ze maakt haar rimpeltjes een beetje zachter.
Maar bovenal maakt ze dat het leven zoveel milder komt!