"Ja Hans, dat zijn schoenen" zei Annelies, die het beter leek zich van den domme te houden. "Dat zie ik ook, maar ik zie ook duivenstront. Jij bent toch niet ook geïnteresseerd geraakt in de duivensport?", vroeg Hans angstvallig met knikkende knieën. "Maar Hans, heb je dan liever dat ik me bekwaam in het kolven en na verloop van tijd last krijg van het hangende uier syndroom zodat jij je heil bij buuv Silvia moet zoeken?", vroeg Annelies. De gedachte aan buuv Silvia deed Hans zich weer jong voelen. Hij had altijd al een vriendin willen hebben die exact vier jaar jonger was. Silvia was op dezelfde dag jarig als Hans, wat altijd veel parkeerproblemen gaf op die dag. Hans vond derhalve, omdat hij exact 7 minuten ouder was, dat de visite van Silvia ook pas 7 minuten later dan zijn visite mocht arriveren. Discussies hierover met Silvia leverden altijd een soort van typische spanning op, die Hans niet direct als onaangenaam zou bestempelen.
Maar wij en Hans dwalen af. Gelukkig leidde Annelies Hans even af door in het Livera-tasje te kijken.
“Jij staat in dat tasje te kijken alsof er een gang vol duivenpoep in zit" zei Hans. Annelies schrok bijna onmerkbaar maar Hans, die hier een oog voor had, rook stront in de gang en aan de knikker. Annelies deed net of ze niets had gehoord. Ze zag dat bij de ene slip met rits, de rits open stond. Uit opruimerigheid deed ze de rits weer dicht. Herman hoorde op dat moment de deur achter zich dichtvallen.
Wordt vervolgd
De Nifter en Oorlam