de weg werpt kort een blik terug
knoopt zich de mantel dicht
met kraag omhooggeslagen
en muts diep in ’t gezicht
verdwijnt
wijl maan zich benen breekt
in waterplassen
grijpen bomen in de lucht
deint zich de hemel uit
en hangt je hoofd in ‘t topje
van een kermisluchtballon
lantarenlicht is neveldicht
en reikt met knekelhand
door jas en T-shirt
naar je borst -
wat ben je naakt
op ‘t eind
verzamel je nog restjes van verstand
spuwt woorden in de open hand
al komt er niemand om
je letters nieuw te rijgen
(waar modder hoofdgroot onder hielen kleeft
en zelf de dood vergeetachtig)
zitten twee mussen
en pikken weg het laatste licht
tot zich de nacht zich legt
en jij je ogen sluit
want alles wat gezegd is, is gezegd.
tinkelbel10: | Zondag, april 05, 2009 01:09 |
heel mooi gedicht... liefs Tina. |
|
arie: | Zaterdag, april 04, 2009 15:26 |
Ja, dan is alles gedaan en is het goed.. Mooi Ingo liefs, arie |
|
Janny Scheybeler de Jonge: | Zaterdag, april 04, 2009 10:53 |
een prachtig gedicht weer zo mooi om weer te lezen gr.janny |
|
dichterbij: | Zaterdag, april 04, 2009 10:06 |
de dood op een mooie manier beschreven. dit is het lezen zeker waard lieve groet |
|
Omni Allumini: | Zaterdag, april 04, 2009 09:41 |
ja gezellig!! :) echt een feel-good tekst dit. kopje koffie, fijn muziekje, en dan een gedicht over de dood: heerlijk. | |
hiljaa: | Zaterdag, april 04, 2009 07:44 |
de dood vergeetachtig.... overdenkend gedicht knufliefs--hiljaa-- |
|
Auteur: sunset | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 04 april 2009 | ||
Thema's: |