De angst die er was.
Ik vreesde dat ik jou liefde zou verliezen, ik dacht aan je terwijl de tranen over mijn wangen stroomden.
Gevuld met woede en verdriet greep ik mijn kussen stevig vast.
Verloren in emoties brak ik vanbinnen.
De hoop op een toekomst met jou leek verdwenen te zijn.
Waarlijk, ik dacht dat het over was.
Dagen gingen voorbij, men vroeg me wat er was gebeurt.
Ik werd anders, mijn hart vormde zich tot een steen en mijn gevoelens waren kouder dan sneeuwvlokken.
En ja, ik kon lachen, maar dat was slechts schijn, een masker.
Want achter die glimlach schuilde een gebroken hart.
Ik wilde me laten vallen in de armen van een ander, jou vergeten en opnieuw beginnen.
Maar dat kon niet ! Ik weigerde deze strijd op te geven !
Want ik wist, ik weet dat jij en ik voorbestemd zijn !
En ik moest en zou er voor kunnen zorgen dat het weer werd zoals ervoor.
Weken van stilzwijgen gingen voorbij, tot we klaar waren om beiden een deel van onze trots te laten vallen.
Om opnieuw te beginnen, opnieuw te beminnen.
Deze liefde, die ik zo intens beleef met jou, is sterker dan eender wat.
Het ultieme doorzettingsvermogen is wat ons terug samen bracht.
En mijn hart is weer zacht. En mijn gevoelens weer warm.
Want ik zeg je, telkens jou naam over mijn lippen rolt wordt ik gevuld met een hete gloed.
Dan neemt liefde de controle over. Ik ben verloren in jou ogen en hart.
Het toppunt hiervan is dat ik niets liever heb.
Dit voelt goed. Dit voelt juist.
We zijn er sterker uitgekomen, lieverd.