in de rug sluipt ’t koele
vochtige uit het natte kort geschoren gras
de benen hoog, naakt onder ’t hemd
woekeren rododendrons vreemd
en op distantie, alsof er orde zijn moet
waar de slaap nu heerst
slechts deze ene weg ging tijd
nam mensen met en zonder hen
erin en nooit eruit met zware schreden
over stenen eeuwigheid het mos
hen die in ruste ‘vrede’ riepen
(of zij die het zich dachten)
op luide dagen graaien grasmachines
millimeters vijfenzeventig hoog
ongegeneerd.
©jade: | Dinsdag, juli 07, 2009 22:43 |
puur en ongeschonden....mooi groetjes jade |
|
zomerkind: | Dinsdag, juli 07, 2009 15:26 |
kijk sunset alles is gewoon mooi aan deze novelle maar echt ik voel niet de liefde kan me vergissen maar hij is wel mooi ik maak liever lovepoems tja ieder zijn meug toch greot eddie | |
hiljaa: | Dinsdag, juli 07, 2009 09:22 |
hier geen grasmachienesn maar gezaag en geklop van werkmensen hahahha prachtig schrijven knufleifs--hiljaa-- |
|
Hilly N: | Dinsdag, juli 07, 2009 09:15 |
Mooi jouw poezie groet, Hilly |
|
Nummer 127 : | Dinsdag, juli 07, 2009 08:49 |
sterk schrijven, een manier van schrijven die ik moeilijk kan bereiken Nr 127 |
|
just for you: | Dinsdag, juli 07, 2009 08:22 |
zo mooi ,dt zijn woorden van een echte dichter | |
verhavert: | Dinsdag, juli 07, 2009 07:38 |
mooooooooooooooooooi een heel goede morgen Ingo liefs martine |
|
Auteur: sunset | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 07 juli 2009 | ||
Thema's: |