Nog steeds.
Ik heb het verwerkt.
Is wat ik telkens zeg.
Maar dan hoor ik een stem in mijn hoofd,
die zegt: 'waarom voel jij je dan soms nog zo dood ongelukkig?
En waarom kan jij dan gewoon niet in de liefde geloven?'
En ik weet er geen antwoord op.
Echt niet.
Het enigste antwoord wat ik erop weet,
is dat ik het dus nog niet heb verwerkt.
Maar wat maakt het ook uit.
Want het zal altijd een stukje van mij zijn.
Ik zal het altijd bij me dragen.
Tot de dag dat ik dood ga.
Always.