Zoveel zwarte nachten
wanneer ik, alleen
in mijn bed lig, zo groot
bezaaid met kussens
maar zonder jou
Denkend aan hoe het kon zijn
dromend over hoe het ooit eens was
wensend, ach, dat heeft geen zin
jou zal ik nooit vergeten,
nee, daarvoor is de herinnering te sterk
Sterren aan de hemel
lijken te vervagen, hoe langer ik er naar kijk
de bloemen in de tuin door duisternis bedolven
pas aan de morgenstond zal ik ze weer zien
Zoveel zwarte nachten
met de angst en tranen die ik droom
en de ochtend dat ik ontwaak
niet wéér wil opstaan
om verder te leven in mijn dagen
waarin ik niet eenzaam ben
maar wel alleen
En het regend buiten
het is koud en
niemand waagt zich daar
dus waarom zou ik wel
Zoveel zwarte nachten
met een kleurenloze dag
het gaat me goed af, moet ik zeggen
maar eigenlijk liever, toch
geen zwart-wit.