Zout proef ik nu,
afkomstig van m'n tranen.
Waarom moest het toch gebeuren?
Waarom met mij?
Waarom onderga ik dit lot?
Maar ik ben niet de enige die zich dit afvraagd,
Er zijn er nog duizend anderen,
Duizend anderen die hetzelfde hebben meegemaakt als ik.
Niemand begrijpt ons,
Hoe het is als alles je wordt afgenomen,
Hoe het is om zo'n groot geheim mee te dragen,
hoe het is om de strijd voor ons eigen lichaam te verliezen, ook al zijn we nog zo klein.
Zou het niet beter zijn als ik verdween?
Verdween voorgoed?
Hetgeen wat vroeger gebeurt is, zal ik nooit vergeten.
Ook al gaan er dagen, maanden jaren voorbij,
Nooit zal ik het meer vergeten, in m'n geheugen gegrift voor eeuwig.
In m'n ziel zitten littekens, wonden die elke dag evenveel pijn doen,
ookal groeit er in de loop der jaren een korst overheen,
nooit zullen m'n wonden helemaal helen ...