Al wat ze zag was zwart, de kleur van haar
ZIEL
die spoedig toebehoorde aan het dodenrijk.
Ze hoorde de stemmen wel maar alles was
WEG
ze was alleen, niemand kon haar redden.
Ze was alles al kwijt en ze verloor de
HOOP
op een goede afloop, nooit zou het stoppen.
Steeds langzamer hoorde ze gebonk haar
HART
leek aangevreten door afschuwlijke wezens.
Ze zou dit niet overleven want het afschuwlijke
GEVOEL
was ondragelijk, ze toonde al geen
EMOTIES
meer alles moest wijken, ze behoorde aan de
DUIVEL
altijd haar al vader geweest, verzet niet mogelijk.