Je zegt dat je van me houdt.
Maar ik weet niet wat ik moet doen.
Je kan niet van me houden.
Niemand kan dat.
Je kijkt me liefdevol.
En geef een kusje op de wang,
teder maar zo warm.
Maar jij was het ook die mijn leven verpestte.
Je ging door terwijl ik het niet wou.
Misschien nooit nee gezegd.
Maar jij wist het echt wel.
Je hebt er spijt van.
Dat jij door ging terwijl ik nee zei.
Je had er een verklaring voor:
Je hield teveel van mij.
Maar hoe kan dat nou als je pas een paar weken kon?
Nou zijn we zoveel verder.
Heel even dacht ik dat je uit mijn leven was.
Maar je kwam weer terug.
En richtte me weer op de grond.
Ik blijf me afvragen.
Waarom?
Wat wil je van mij?
Wat het ook is, ik kan je het niet geven!
In mijn dromen schreeuw ik nee.
Maar al ben ik bij jou dan voel ik niks.
Een leegte,
geen gevoelens.
Shit, hoe kan dit nou?
Ik huil om de meeste idiote dingen.
Maar als jij me dan weer is verkracht,
geef ik geen kik.
Dan zal het ook wel geen verkrachting zijn.
Ik heb toegestemd.
Nu zijn we een stel.
Jij hebt me overgehaald.
Maar jij weet dat ik nog verliefd ben op iemand anders.
Waarom doe je me dit toch aan?
Ik weet ook wel van hem kan ik niet houden.
Met hem is er geen toekomst.
Hij houdt niet van mij.
Jij zegt dat je toekomst ziet in ons.
Een kindje, huis en een hond.
Het klinkt geweldig.
Geen onzekerheid meer, voor altijd bij elkaar.
Jij voelt me zo goed aan.
Je weet dat ik hier niet meer wil zijn.
Maar zou jij dan ook weten dat jij hier de oorzaak van bent?