Als genageld kleefde mijn rug aan de muur vast, die stem deed me aan iemand denken, maar wie?
Mijn hersenen draaiden overuren, ik moest iets bedenken, een vraag stellen, ik moest een
vraag stellen als afleidingsmanouvre..
"Stem, bent u degene wie ik denk dat u bent?"
Een windvlaag blies mijn haar in de war, de voordeur klapte dicht, en met een klick-geluid draaide het zich op slot, wegvluchten kon niet meer.De paraplubak viel om en rolde zijwaarts op een witte streep van het zebrapad en bleef daar vlak voor mijn voeten doodstil liggen.
Wat meer kon ik doen dan mijn voeten op de zwarte strepen te zetten?
Ik voelde een trilling, net zoals heipalen veroorzaken, dan zonder geluid, het enige wat ik hoorde was mijn eigen gejaagde hartslag, suizend door mijn oren, en voelde hoe het zebrapad zich onder mij bewoog, hevig begon te golven.
Ik voelde een duwtje in mijn rug en kwam los van de muur, viel voorover en werd ingerold, rechtop gezet en begon te tollen, alsof ik in een centrifuge zat..
Duizelig, ik was zo duizelig dat ik niet wist hoe lang het tollen duurde, maar kwam langzaam bij en merkte dat het zebrapad zich weer uitrolde, een lichtje aan de andere kant op oranje stond.
Aarzelend zette ik een paar stappen die richting uit, wit-zwart overslaan,wit-zwart overslaan, het ging vanzelf hoewel ik precies andersom wilde doen, -zwart, wit overslaan-zwart,wit overslaan..
Opeens flitste een schijnwerper midden in mijn gezicht, verblind door het licht sloeg ik in een reflex mijn handen voor m`n ogen en keek tussen de vingers door naar mijn voeten, ze waren nog steeds van mij, maar waarom voelde het zo raar..