Een avond in mei
zon wolkenflarden en vliegtuigstrepen roze.
De katten zitten binnen voor het raam van de deur
en observeren de nog hyperactieve vogels.
Rond het huis in de bomen en struiken struinen koppels
houtduiven en tortelduiven.
Ondanks dat beide soorten duiven zijn, een wereld van verschil.
De houtduiven lomp, grauwgrijs, de bouwvakkers onder de duiven,
terwijl de tortelduiven rank en sierlijk voor zich uitstappen
en elegantie uitstralen.
De katten maken luchtsprongen tegen het raam naar de insecten
die proberen binnen te komen. Dat lukt beide niet.
De katten zitten binnen en de insecten buiten en dat wat ik zo houden
uit zelfbescherming, of eigenlijk bescherming van mijn spullen,
want uiteindelijk krijgen de katten de insecten te pakken met ondergang van niet alleen het betreffende insect maar ook vazen en glaswerk.
En ineens is er rust buiten
De klok slaat 22.00 uur en de vogels zijn verdwenen alsof het signaal
bedtijd is gegeven en iedereen zijn slaapplek heeft opgezocht.
Het laatste licht neemt afscheid van deze dag en om nog iets te kunnen schrijven gaat de verlichting aan. Met de zon is ook de warmte verdwenen.
Vrijwel ineens. De warmte in mijn huid van de zonnestralen van vanmiddag verdwijnt mee.
Het kunstlicht trekt nog meer insecten naar de ramen en de rust die buiten heerst is nog niet overgeslagen op de katten.
Als ik heel erg proper geweest zou zijn had ik geen dieren moeten hebben.
Als ik heel spastisch zou zijn zou ik elke dag meerdere keren de deurruiten van binnen en van buiten wassen.
De hond die buiten tegen de katten binnen blaft en
zijn speeksel tegen de ruit spuugt of zijn neus er tegen aandrukt
gelijkt niet de pootafdrukken en –strepen van de katten
maar is eveneens afdrukverzekerd.
Ik ontkom er echter niet aan de ruiten vaker te lappen dan ooit eerder
in mijn levensbestaan nodig is geweest, afgezien daarvan had ik er toen iemand voor, althans voor buiten.
Ik besluit een einde aan het gespring te maken en sluit de rolluiken.
Nadeel daarvan blijkt dat de katten hun vertier om mij proberen te zoeken en ik nog even zo vrolijk in een korte broek en t-shirt in huis zit.
Bijkomend gevolg: twee bloederige schrijnende krassen op mijn been.
Maar dan heerst ook in huis: rust!
Indy Toma
Auteur: Indy Toma | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 22 mei 2010 | ||
Thema's: |