Je riep men naam
en heel even zag ik kleur in mijn leven
Waarom hebben jullie me bij de opvoeding
geen liefde gegeven?
Een vraag, die ligt te drijven
aan de oppervlakte van men leven
ik zie enkel een beeld vol met onmenselijkheden
Het maakt golven
waarvan de gevolgen niet zijn te overzien
Nu, op mijn negentiende heb ik dat pas ingezien
Met deze therapie hoop ik, vermoed ik
dat dat men leven een andere wending zal geven
Ik zette me op mijn gemak
tegenover jou
waarom haal je je papier en balpen boven?
Waarom vraag je bij alles hoe ik me erbij voel?
Waarom mag ik je geen vraag stellen?
is er een grens, tussen psychologe en client?
Minutenlange stiltes volgden
'dit kan ik niet'
was de gedachte die op dat moment door men hoofd doolde
Mijn emoties zijn verstart
liefde, pijn, triestheid
beleef ik niet
en deze therapie, zo weet ik zeker
zal de muur rondom men gevoelens niet kunnen doorbreken...