Gebroken door een miljoen sterren
ligt zijn oude zelf
op zijn laatste betonnen bed

een grijs hoofd
drukt stevig op koude tegels

de witte wolken van vries, stijgen boven baard en snor
het hart, dat leefde, telt zijn laatste slagen

een oude glimlach, die nimmer meer vervaagt
herinnert zich…

zonder op te staan
ziet hij hem nog één keer
die straat
die ook zijn leven was

De bankjes in het park
waar de kinderen van kinderen leerden vliegen

de roestige, groene prullenbak
die hij nostalgisch
‘zijn verrassingsdoos’
had genoemd

de oude wilg, waaronder menig jong mens
nog had gelooft, in de liefde
en tijd, niet kende

die knisperige, rode bladeren
die dansten met het blauw
wanneer een papieren zak
met brood
zijn lege maag vulde

die koele wintermorgens
de witte deken, op het gras
glinsterend in de stralen
van een wonderschone nieuwe dag

het orkest van gevleugelde zang
dat het dageraad aangaf
en de bevroren vijver
deed schijnen
alsof hij betoverd was


De geur van verse koffie
op de hoek, net naast de bibliotheek

de zware ijzeren slagen, van de kerk
die hem des morgens wekten
nog diep in slaap
op zijn Volkskrant
van vorig jaar

het geklik en geklak
van schoenen en koffers
die zielen brachten
naar mysterieuze panden
dag in, en dag uit

het geklink en geklonk
van koude muntjes
die vielen
in zijn oude hoed



en vrede nam hem
toen de laatste witte rookwolk
het prachtige wezen verliet

Van de man, die altijd zag
terwijl u sliep



Welterusten, meneer Slobbekous
moge uw dromen nog zoeter zijn
dan de mijne…