MIJN VERLEDEN IN BROKJES EN SAUS
lieve mensen, dit is echt niet-te-geloven, surreëel:
net op die seconde, in dat juiste geminuterij
maak het maar mee (lach maar gerust, ja)
nét toen ik in walging mijn wereld de rug toekeerde
en pijnlijk kotsend mijn verleden aan de kasseien schonk
kon ik echt niet anders dan vriendschap te sluiten
met deze wegzakkende grond onder mijn voeten,
deze zool van het existentialisme
oei, een moeilijk woordje, zomaar, plots, in dit gedicht
laten we het ontwaarden en herscheppen tot wat het
toch al sinds gekweektheid was geboren
want woorden moorden de stilte uit
in uitleg bij de zin waarin zij ongevleugeld op bevel
het zwijgen ontkrachten tot de leegte het gebed van de
powezie zonder een kruisje slapen stuurt
wijken we af, we wijken af
ik was aan het kotsen
mijn verleden in brokjes en saus
ooit lekker, nu verzuurd en zwaar op de maag
best laat ik het nooit meer tot me toe
ik sluit mijn mond en ban de woorden
over het weleer van vandaag
want vandaag ben ik terug mens
ik bakker wat, slager hier en daar wel eens
met masjienen van dienst scalp ik peloezekes
en ontkruid ik al wat mijn verbloemd verleden
aan schoonheid steelt
zo kabbelt de routine van mijn kluisterzijn
per dag wat voort en dicteert in duidelijke taal
dat je tevergeefs, nu toch al een hele tijd,
mijn wonder tot jou neemt en onnodig leest dat ik
verleden kots en toekomst kweek in schimmels
kroon me gerust koning van je gevreesd onbestaan
zo besta ik nog het liefste van al: in memoriam
als de man die niet was, maar werd
wat hij nooit zal zijn: jouw enige echte zelve zelf