ben ik verdwaald
in golven van de zee
als duinen naar me wuiven
mijn schaduw
langer wordt en
wegspoelt in het schuimen
zand onder mijn voeten
voel verdwijnen als
strand de vloed weerstaat
niemand ziet
hoe ik ten gronde ga
iedereen ontkent dat ik besta
ben gegaan
heb geen banden door te snijden
daaraan lijden was mijn enige bestaan
wil melker
22/09/2010
~MeLoDy~: | Woensdag, september 22, 2010 13:42 |
pfffffffff... heel diep dit.. gr. MeLoDy |
|
hiljaa: | Woensdag, september 22, 2010 08:17 |
tot de dood ons verlost van lijden.... een schaduw is wat maar soms overblijft van hen die heengegaan zijn..... duinend in perikelen van het leven van alle banden ontdaan... weer een sterk schrijven knufliefs--hiljaa-- |
|
trucker klaas: | Woensdag, september 22, 2010 07:53 |
bij het vallen van de bladeren wordt de wereld wijder als je dan een vriend ziet naderen wordt je vanzelf wat blijder :) goedemorgen ,klaas |
|
windwhisper: | Woensdag, september 22, 2010 07:04 |
even slikken Wil, het lijkt of de herfst in woorden de doodsklok is aan het inluiden lieve groet Cobie we krijgen het zonnig in ons Haagje Wil, als de nevel is opgetrokken |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 22 september 2010 | ||
Thema's: |