in het uitzicht
wenkt de verte
om te gaan
weg van het orkest
uit de symfonie
mee op ijle tonen
naar waar
de paden raken in
symmetrie van het bestaan
nog neem je
schaduw mee uit
lengte van de dagen
stuwt zee
haar golven
zonder vragen
ga in het reiken
naar de einder
ook jezelf voorbij
pas in afscheid nemen
en ontmoeten
maak jij jezelf eindelijk vrij
wil melker
17/10/2010
Mady: | Zondag, oktober 17, 2010 13:40 |
Prachtig rakend gedicht werd er eventjes stil van. Nog een aangename zondag verder, liefs |
|
Anneke Bakker: | Zondag, oktober 17, 2010 08:20 |
Levend in het onderschepte licht wenkt de verte voor ontmoeting, pas dan voel ik me vrij. Diep rakend gedicht Wil. Mooie zondag en lieve groet, Anneke |
|
windwhisper: | Zondag, oktober 17, 2010 07:32 |
even stokt mijn adem, zo voelbaar dat schaduwspel van er zijn en afscheid nemen, tot ver over de eigen schaduw heen... lieve groet Cobie Goede morgen Wil kuzzz het is frisjes, nog maar drie graden boven nul |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 17 oktober 2010 | ||
Thema's: |