Onder de eerste zonnestralen wat voetballen met mijn buurjongen van acht,
Erwin, voetballen met jou is zo leuk! fluistert hij zacht.
Na het voetballen de stad in om Moederdag cadeautjes te kopen onder een stralende warme zon,
Wie had ooit vermoed dat een rampzalige dag zo mooi begon?
Het was de eerste mooie zaterdagmiddag in Mei,
Een dag met geluk en verdriet zij aan zij.
Wat gerommel op afstand aan een heldere blauwe lucht,
Je moest haast gek zijn, was je op onheil beducht.
Een onschuldige brand in een papierfabriek waar ik vroeger vaak kwam,
Oh nee! Mijn vroegere speelhal in vuur en vlam.
Nieuwsgierig als ik ben wil ik gaan kijken,
Verstandig was het niet, zo zou later blijken.
Veel mensen in de straat kijkend naar de brand,
Er gaan wat vuurpijltjes de lucht in maar er lijkt vrij weinig aan de hand.
Mensen lachen en kijken omhoog,
Goh vuurwerk in mei! en aanschouwen de vuurpijlen regenboog.
Niemand weet af van de gevaren die op dat moment om de hoek komen kijken,
Een vuurwerkfabriek midden in een wijk, zo zou enkele minuten later blijken.
Mijn buurjongetje wordt bang en begint ontzettend hard te huilen,
Ik ga met hem onder een betonnen trap voor de vuurpijlen schuilen.
Wanneer het ergste over lijkt en ik op wil gaan staan,
Worden we teruggedrukt en bevolen niet weg te gaan.
Er komt nog meer! wordt er tegen ons gezegd,
Hier onder is het voor jullie veiliger, geloof me! Echt..
Enkele seconden later een gigantisch lawaai en een enorme knal,
De straat veranderd plots in een enorme vuurbal.
Mensen rennen door elkaar heen, stenen vallen naar beneden en huizen storten in elkaar,
Blijf zitten waar je zit, er komt meer, geloof me maar!
Dezelfde man waarschuwt ons weer,
Nee roep ik in paniek, niet dit, niet nu, niet nog een keer!
Maar ik heb niks te willen zo blijkt enkele seconden later,
Twee enorme knallen, vliegend puin, een enorme krater!
De ingestorte trap biedt geen bescherming meer en we moeten vluchten,
Tot mijn grote schrik hoor ik de waarschuwende man voor de laatste keer zuchten.
Geraakt door rondvliegend puin en door de druk tegen een muur aan gegooid
Deze man vergeet ik mijn leven nooit.
Hij gaf ons de kans deze ramp te overleven,
Hem heb ik nooit mijn dankwoord kunnen geven.
Een voor velen onbekende man gestorven op die 13e van mei,
De held in de hel van Enschede voor Kevin en mij.