Met oogkleppen op en met mijn kop in het zand,
raas ik door het leven, niet willen zien waar het schip ooit strandt
Het is precies zoals het met alle mooie dromen gaan,
zodra deze tot hun einde zijn, is het net alsof ze nooit hebben bestaan.
Dus laat mij maar leven als een gebed zonder eind,
op deze manier blijven al mijn dromen overeind.
Zelfs in een maatschappij waarin het altijd maar gaat om het resultaat,
kies ik voor de beleving en zie ik wel hoe het me verder vergaat.
Zo maak ik van het leven één grote droomvlucht,
en laat ik onderweg mijn bewustzijn rijpen als een vrucht.
Stil staan is er voor mij niet bij,
laat mij maar in beweging, dan voel ik me vrij.
Natuurlijk kent elk begin ook een eind,
en is het niet altijd de zon die schijnt.
Daarom heb ik dus oogkleppen op en de kop in het zand,
en merk ik vanzelf wel waar ik in beland.