Knikkende knieën?
Iets stuurd mijn gedachten,
opeens een idee,
waar we niet eens op wachten,
toch kom ik er mee.
Gevoel,
zo plotseling,
zonder doel,
maar wel een verlichting.
Een verrijking in de avond,
een vergissing een week later,
dat gene waar ik voor stond,
zo plots zinkend in water.
Een verandering,
komt dat wel ten goede,
een hele ontarming,
of zal ik niet hoeven boete.
Vechten is waar het voor staat,
innerlijke slachtpartijen,
het is nog niet te laat,
om je van zaken te bevrijden.
Een nieuw begin vol avontuur,
neus omhoog houden,
ieder uur,
ook al woord je soms verkouden.
Want soms geef je les,
woorden je ogen geopend,
door een kind van zes,
ogen in houding van hopend.
Hopen dat de wereld niet vergaat,
bij het horen van onweer,
schreeuwen krachten "het is te laat",
en doet het stiekum van binnen zeer.
Ik zeg 't voort,
't wordt gehoord,
uit het diepst van de nacht,
staat er een levensheld op wacht,
je kan hem/haar voelen binnen in.
er naar zoeken dat heeft zin,
als je weet wat te voelen,
bereik je hogere doelen,
zal je leren van energieën,
dus sta niet met knikkende knieën,
beweeg je voort als een vorst,
naar voren kijkend met opgeheven borst.