Machteloos kijk ik toe.
Hoe zij de controle over haar leven kwijt raakt.
Ik wou dat ik iets kon doen.
Maar tegen een muur van regels en onbegrip loop ik aan.
Al dat ik kan doen is kijken en het op zijn beloop laten gaan.
Ik zie hoe zij de controle verliest, haar eigen huishouden niet meer aankan.
Haar huisje almeer vervuild.
Ik leen haar mijn schouder als ze huilt.
Machteloos hoor ik het aan.
Nee, meer kunnen ze niet doen,regeltjes, bezuinigingen, protocollen zijn de woorden waar ik op stuit.
Ben ik dan de enige die hiervoor niet haar ogen sluit?
Ben medewerkster huishouding maar voor de bewoners zoveel meer,waardering van hun krijgen wij keer op keer.
Maar meer kan er niet gedaan worden voor haar en daarmee is de discussie dan ook weer klaar.
Regels zijn regels.
En ik? Ik ben boos en voel me heel erg machteloos