Gezicht.
Ik zou je met en zonder woorden terug
willen stoppen
in het keurslijf dat je werkelijk niet past, maar vloekt
bij alle kleuren die je ziel me toont. Een beeltenis zoals
meesters die schepten op het doek, ongekende schoonheid
wellicht is het wel waarheid die te leren te omhelzen.
Maar ik tref slechts je ademhaling, het rijzen en dalen
een menselijke afbeelding, van het
imperfecte ideaal
zou de wereld geen betere plaats zijn zonder jou?
Of herkennen die beelden slechts een verademing
wanneer herkenbaarheid geduld wordt in samenhang.
Mijn portret is nog nooit juist gevangen.
Jacky Van den Berghe: | Dinsdag, februari 15, 2011 02:57 |
Dan heb je een slechte schilder gehad! Want het zijn juist die plooien, die je echte innerlijk verraden, maar ja, als ze niet op de juiste manier geschilderd zijn! Wie zichzelf in een keurslijf perst,kan niet juist overkomen. Liefs, Jacky |
|
arie: | Maandag, februari 14, 2011 11:38 |
niets is wat het lijkt. Zelfs niet bij de oude meesters... Het treffen van een ademhaling is het levende bewijs van ''zijn''.. X |
|
DrieGeetjes: | Maandag, februari 14, 2011 00:34 |
Trouwens... !--[if !supportLineBreakNewLine]-- !--[endif]-- Nu ben ik een supporter, maar kan de lijn niet breken; en al helemaal niet stoppen als (...) :P |
|
DrieGeetjes: | Maandag, februari 14, 2011 00:29 |
Potverdorie! Wat een woordenvloed! Jazeker, hier hou ik van. :) Meer! Meer! ;) |
|
Auteur: Marina van Vledder | ||
Gecontroleerd door: Marina | ||
Gepubliceerd op: 14 februari 2011 | ||
Thema's: |