Als de bliksem, schoot je door mijn leven,
Als de donder, liet je van je horen,

Als het water, liep je door mijn haren heen,
Zoals water door rivieren hoort te stromen,

Als een overstroming...

Als de lucht, bracht je koelte in mijn leven,
Zoals de lucht in mijn gezicht blaast en ontspant

Maar die lucht flitste...

Als het vuur, verhitte je mijn hart,
Zoals vuur met hete vlammen door de kamer gaat,

Dat vuur...

Als de aarde, leek je mij stevigheid te geven,
Maar langzaam brokkelde alles af nadat je was verdwenen


Je probeerde me te beschermen met het water,
Je probeerde me te verhitten met je vlammen,
Je probeerde me stevigheid te geven met je aarde,
Maar na de flits was je verdwenen...


Met de wind werd je verdreven, de orkaan was verdwenen,
De lucht droogte op, de regen was verdwenen,
Het hete vuur van onze zon brak door en scheen over mijn armen,
De aarde onder mij brokkelde weg, ik leek te vallen...

Die ene keer, zo kwalijk genomen,
Geen woede, maar erger, een teleurstelling,

Maar de wind draaide, en de orkaan verscheen..
Het vuur laaide weer op en de aarde verstevigde,
De waterdruppeltjes vallen weer naar beneden...

En nu sta ik hier, zonder paraplu in de regen, de wolken worden groter en groter terwijl de druppels blijven vallen, het vuur begint op te laaien en de orkaan maar dichterbij komt terwijl de aarde mijn voeten heeft omwonden met zijn stevigheid...

En dat terwijl ik was omwonden met de boeien van vrijheid, hoe kom ik los? Wil ik los?