angst begrenst de wand; waarachter ik zit
valt regen en ‘t meetbare giechelen van nimfen
of sirenen die ik hoor omdat ik me zalig voel
geloof, niet slechts wat zonder onderbreking klinkt,
woorden, snel groeiende velden
wond van binnen, naar buiten gekromd
ligt het borstbeen open
opstaand in bomen-
schors overspringende knoken
kijk me aan, kijk tot diep in mijn binnenste
- want tot daar mag je kijken -
maar heb begrip:
niemand die het verdient
niet geborgen te zijn.
sunset 23-05-2011
Auteur: sunset | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 23 mei 2011 | ||
Thema's: |