Ik voel hoe de ziekte meer en meer in mijn lichaam kruipt
en hoe het einde naar binnen sluipt.
Mijn hele lichaam doet pijn maar de blik in uw ogen is wat mij het meeste pijn doet.
Het doet je zo pijn en ik kan zien dat je hart bloed.
Je voelt dat ik de kracht aan het verliezen ben
en ik niet meer het meisje bent dat je kent.
De vechter in mij is verdwenen,
op de dag dat de dood in mijn leven is verschenen.
Heb al heel mijn leven zo hard moeten vechten voor een klein beetje geluk.
Geluk dat ik in jouw gevonden heb en nu gaat het weer stuk.
Liefje je moet begrijpen dat niet iedereen het recht heeft op een gelukkig leven.
En dat sommige elke minuut van hun leven moet vechten om te overleven.
Maar dieje hierboven ziet dat het niet meer gaat.
Daarmee dat die ziekte er nu is die iedereen zo haat.
Het is voor mij het teken dat hij vindt dat ik genoeg heb gestreden,
en al veel te veel heb geleden.
Ik zou het ook liever anders zien,
samen met u en uw kindjes ons gezinnetje maken van wel tien!
Mee met u in Londen gaan wonen
en u elke dag mijn liefde tonen.
Maar het gaat gewoon niet meer gaan het is definitief.
Dit is het einde van mijn verhaal,een soort afscheidsbrief.
Er is niets dat me nog kan genezen,
dat hebben al zoveel dokters bewezen.
Alhoewel ik heb misschien nog een kleine kans op overleving,
een klein mini kansje op genezing.
Maar dat gaat zoveel geld kosten, en gaat me weer de hoop geven op leven.
Ik kan die stap niet meer zetten
we moeten mijn dood accepteren.

klinkt heel verward en slecht enzo maar het moest er gewoon eens uit.