Oeroude kreten
die als algen van klank nog tussen de dingen drijven
raken verstrikt op de luchtkusten van mijn gedachten.
De eeuwen vallen nu als korrels vergeten
en opnieuw ben ik de eerste mens
zoekend naar zijn plaats in het schuim,
tastend naar vaste grond tussen de zure spoelen
waarvan de gedaante van de nacht zich weeft.
(voldoende is dat één hoofdhaar de bodem raakt)
Mobar je schrijven is een verademing.
Ik lees u graag...=)