Televisie kijken is voor mij het beste slaapmiddel, veel beter dan een slaappil.
Het gebeurd vaak dat ik in mijn bed de slaap niet kan vatten, dan sluip ik stilletjes de trap af, vlei mij op de zetel en zet de televisie aan.
Gisteren was dat ook het geval. Ik een deken meegenomen, de bank op, televisie aan. Mijn hondje die dat goed kent wipte vlug mee op de zetel en voegde zich aan mijn voeten. Ik keek naar een film op prime en nog geen vijf minuten later sliep ik.
Toen ik deze morgen rond vijf uur ontwaakte, haastte ik mij naar de badkamer om te plassen. Toen ik verlost was en langs de toiletspiegel liep, stopte ik om mezelf even te bekijken.
“Jongen, wat word je een lelijke oude vent,”dacht ik.
Ik begon mijn verweerde smoel in bochten te wringen, lachte eens naar mijn spiegelbeeld, en toen kreeg ik de schrik van mijn leven; mijn gebit was weg.
Ik sloeg in paniek, zou het kunnen dat ik het had ingeslikt. Het leek mij onwaarschijnlijk, maar toch voelde ik aan mijn buik. Misschien was het in mijn slaap uit mijn mond gevallen. Als een gek rende ik naar de zetel, trok het deken eraf, tastte tussen de kussens. Niets, ik begon te zweten. Waarschijnlijk op de grond gevallen, oppassen niet op trappen. Overal gezocht onder de zetel erachter, nergens te vinden. Ja, ik moest het wel ingeslikt hebben, dan moest ik maar naar de kliniek rijden. Wanhopig keek ik in het rond. Plots zag ik uit de hoeken van mijn ogen iets op de andere zetel. Daar zat mijn hondje, hij lachte mij toe, met mijn gebit in zijn bek. Gelukkig voor mij had hij het goed bewaard en niet kapot gebeten.
Ik moest denken aan het liedje ‘Boem boem boem boem i wantyou in my room’, maar dan met de woorden ‘Boem boem boem boem m’n tandjes in een koem’.
Rovago.