Mooie Woorden
Mooie woorden, ze raken me keer op keer.
Hoe hard ik me er ook tegen verzet,
ze geven me het gevoel dat ik kan vliegen,
vliegen hoog boven de wolken.
En ik wou dat ik je mee kon nemen.
Ver weg hier vandaan,van alles wat je hier vasthoud.
Gewoon, samen ergens, een eigen plekje
in deze wereld creeren.
Maar je mooie woorden zijn geen realiteit,
hoe graag ik ook zou willen van wel.
De waarheid is hard en doet pijn.
De zwaartekracht haalt me, zonder pardon,
weer naar beneden.
En waar ben jij dan om me op te vangen?
Eigenlijk wil ik niet weten waar je bent,
want ik weet het dondersgoed.
Je mooie woorden mogen dan van mij zijn,
maar de rest,wat jou maakt, is van haar.
En het maakt me soms zo boos,
wetend dat ik je nooit helemaal voor mezelf zal hebben.
Maar ook wetend, dat het mijn eigen schuld is.
Mijn eigen schuld dat ik je mooie woorden
keer op keer voor lief neem en geloof.
Maar ik kan het echt niet helpen, een leven zonder
jouw mooie woorden is zo goed als onmogelijk
voor mij......