Er lopen mensen op het strand…
En kijk, deze generatie was onwetend,
alsof de regen deze keer niet de grond zou raken,
en ik zonder paraplu om het even waar zou lopen.
Ware het niet dat de stilte gebroken
boven mijn hoofd zou zweven als meeuwen deze dag,
zou ik de zon bevelen om te schijnen.
Krachtige woorden uitgesproken met gesloten mond
in vormeloze seizoenen steeds opnieuw gegoten.
Maar ik voel me kleiner dan de zee die wrang mijn voeten likt
zodat mijn stem verloren gaat in zijn gebulder
en ik ziek van heimwee geboeid blijft op het zilte strand.
Een schip braakt gitzwarte wolken diep het grijze in,
vaart een rechte lijn die overgaat in oneindigheid.
Ik kijk ernaar en kniel in het natte zand.
Hoop is onhoorbaar tot een gebed verworven
en kijk, ik ben plots niet meer alleen vandaag…
esteban 28 Januari 2012