door vervreemding en emoties
verbleef ik in het donker
bloedde bittere tranen
als parels in mijn hand
geloofde ik in verloren en afgang
in een onbevangen land
gekneveld voelde mijn gewrichten
mijn oogleden zo zwaar
mijn hart door organismen aangetast
schimmels duidelijk zichtbaar
op ongeziene wijze kroop ik op uit zwarte aarde
tussen de diepgewortelde emoties
daar waar ik mij waande
ingevallen ogen en de diepe rimpels
drukten het etter uit mijn ziel
als heel veel moois en zonnestralen
dat zomaar bij mij binnenviel
rook ik kleuren en de geuren
en de bosdieren die paren
kwam ik achter die struik vandaan
en begonnen mijn nieuwe jaren
heb de schepen achter mij schoon verbrand
ga ik terrug naar mijn verleden
terrug naar wat ooit was
mijn onbevangen land