Mijn rots in de branding is niet meer……………..

“Na heel veel deinen in zware stormen en op hoge golven,
is mijn rots kapot geslagen en onder de branding bedolven.”

13 mei 2001 een datum in mijn hoofd die er niet meer uit te halen is,
mijn vader eens zo sterk als een leeuw, hij is er niet meer en dat is een groot gemis.

Nu één jaar later wil ik hem schrijven, maar nog het liefst hem aanraken met een dikke zoen,
dat eerste lukt me wel, al zie ik niet hoe hij reageert, alleen een aanraking zal ik voortaan in mijn dromen moeten doen.

Wetende wat hij graag van mij wil horen,
tenminste geen verhaal van koetjes en kalfjes, dat heeft hem nooit kunnen bekoren.
Toch had ik dat eens graag met hem gedeeld,
helaas het had mijn vader erg verveeld.

Paps, het gaat goed met mij,
Ik realiseer me dat je zegt; “je bent vrij”.
De ambitieuze push heeft altijd veel voor me betekend,
Nu heb ik echter mijn eigen weg getekend.

Paps, je zal trots op me zijn, ik doe mijn best bij alles wat ik doe,
Alleen, soms ben ik het echt ook wel eens moe.
Al dat gedenk, al dat gedoe, ik sta dan gewoon even stil en ontspan,
Kijk om me heen, creëer een lach op mijn gezicht, en zeg hardop; “ik wil en ik kan”.

Paps, ik geniet van mijn herinneringen met jou vooral als dat opgroeiende kleine meisje,
Maar ik geniet nu ook van mijn leven, zoveel wat ik nog heb, en knik naar je in mijn lijstje.
Klein of groot dromen mag altijd,
dat doe ik nog steeds, paps, al ben ik nu een grote meid.

“In het vrije water hebben ze je meegenomen, weg van alle strijd,
maar mijn liefde en bewondering voor jou, blijft, voor altijd”.

Voor altijd je eigen “kleine”meisje.
Miriam