Verbonden voor altijd.
Ik wil mijn nederige excusses aanbieden,
voor al wat is geweest.
ik had moeten praten over mijn problemen,
had je moeten delen waar ik mee zat.
Had je gewoon kunnen zeggen wat ik dacht,
of waar ik op doelde.
Wat mij toen dwars zat,
was dat als ik vroeg of je mee ging wat doen,
je altijd antwoorden met ja hoor,
ik vroeg zeg maar wanneer je kan,
en vervolgens gebeurde er niks.
Ik zie wel in dat ik geduldig heb zitten wachten,
maar ik had gewoon je op moeten halen.
Maar dat leer je pas door de tijd heen he,
Ik begreep gewoon nooit hoe ik dingen moest delen.
Vertelde wel dingen,
alleen deelde je niet het gevoel er bij,
en de gedachtens er achter,
waarom het mij dwars zat, omdat ik al heel vaak in mijn leven,
teleur gesteld ben.
Ik heb nooit,
maar dan ook nooit ruzie met je gewilt,
heb je nooit willen kwetsen nooit,
als ik daar aan denk doet het mij pijn,
en eerlijk ik voel ook pijn, omdat sommige dingen
verkeerd waren begrepen,
of had ik nog geen weet van,
en anders om.
Maar ik zie nog altijd,
een heel mooi leven voor ons,
hand in hand,
zij aan zij,
mond op mond,
arm in arm,
hart voor hart.
Dus mijn excusses voor al mijn fouten,
of dingen die ik gezegt heb,
misplaatst of niet geplaatst.
Geld, ik kan er niet mee omgaan,
al gaat het wel iets beter,
dan nog heb ik er moeite mee,
denk altijd,
wat als je nou dood gaat,
dan heb ik er niet van kunnen genieten.
Eten koken,
ik doe het wel,
alleen lust ik weinig groentes,
al eet ik het wel,
alleen niet zo vaak,
omdat ik ten eerste niet echt op de tijd let,
en vervolgens geen zin meer heb,
ritme vinden heb ik echt moeite mee.
Ik wordt er gek van,
als ik uit ben,
dat mensen als maar kijken,
continu die ogen gericht op me,
misschien dat ik daarom vaak mijn ogen afdraai,
omdat ik zelf er niet tegen kan.
Ik ben bang te horen te krijgen dat ik een ziekte heb,
of dat er iemand belt dat jij of een geliefde,
verongelukt is,
Ik weet dan echt geen raad meer.
Zelfde als dat ik het haat dat mensen nooit rekening houden met anderen.
Ik bedoel leven allemaal op deze wereld.
Eigen volk eerst hoor je dan.
We zijn allen eigen volk van de aarde.
Zo kan ik ook echt niet tegen schreeuwende mensen,
in de nacht.
Al heb ik die fout met alcohol ook wel eens gehad.
Denk nu, doe ff normaal man.
Maar het ergste vind ik nog,
Dat ik jou niet in je oren kan fluisteren,
Hoor mijn hart,
Hoor je hem,
Hij klopt voor jou.
Dat ik niet je hand nu vast kan houden,
je een kust te geven,
te zeggen met een knuffel,
vertrouw je me?
Soms moet je durven springen,
Ik sprong en krabbelde weer uit het water,
stom stom stom,
de elementen misplaatst,
Mijn wel gemeende excusses,
hoop dat je ze aanvaard.
Want ik vindt het echt niet leuk dat we niet meer praten,
ik mis je echt elke dag.
Soms met een lach,
denkende, dit had zo leuk kunnen zijn als jij er bij had geweest. En dan kijk ik voor uit en denk ik, wie weet wat voor tijd er nog gaat komen.
en dan denk ik weer,
stel dat ik echt niet meer wakker wordt.
Dan heb ik nooit met jou geslapen,
nooit jou in de ochtend wakker gekust,
nooit eten voor je gemaakt,
of een kussen naar je hoofd gegooit.
Hoop dat we elkaar weer snel treffen,
en voor altijd verder samen blijven.
zoveel mogelijk.
Weet je waar ik eigenlijk ook mee zit,
Het feit dat ik kan tekenen,
er het liefst iets mee wil doen,
maar niet weet wat.
Vervolgens moet ik sparen voor een cursus maar tegelijker tijd, werken om het huis te betalen,
en boodschappen en etc.
en ik niet weet waar ik het geld vandaan halen moet.
Ik heb inderdaad het gevoel gehad,
dat het echt over was tussen ons,
maar vervolgens bleef ik wel aan jou denken,
om je geven,
etc.
het is nooit over geweest tussen ons,
en zal ook nooit over zijn.
Vertrouw me lief.
Vandaar ook mijn excusses,
want wil je niet kwetsen,
wil je geen pijn doen,
wil bij je zijn,
samen voor altijd.
verbonden voor altijd,
zoals we zijn.