ik schreeuw niet meer nu God
mij vastpakt aan mijn haarwortels
hoop op een vliegen snel vervluchtigt
net als de kraaien die weer lijkenresten
pikken van straten waar 't blije wegsmelt
op dodenakkers van de schaamte
en er geen Jahweh is, geen Allah
die mij omhoog trekt uit 't verderf
weg van de lopen van snelvuurgeweren
en van 't gekrijs van kinderen
die gillen in de krochten van een hel
waar eerst nog metro’s reden
ik al de doden niet meer tellen kan
ze wegveeg samen met de pasen
in ochtenden van droeve dagen
waarin de volgevreten kraaien
het prille lentegroen verzwarten
nu zelfs de bron van tranen opdroogt
en 't eindelijk zonnig wordt
met zachte briesen voor het eerste dons
en stralen die de ramen snel verblinden
de kernen strelen van mijn innerlijk
en troostend droge lippen kussen
sunset 26-03-2016