Hoe alleen kan en mens zijn als zij alleen is,
gedreven door waanzin,
vervolgd door haar verleden,
gevolgd door haar berouw,
veroordeeld door haar paniek,
waardoor zij niet langer de handen ineen slaat;
ditmaal zullen we het varkentje niet wassen...
Zij heeft zichzelf te kort gedaan,
de tijd strijkt voorbij,
geirriteerd door haar emotie probeert zij dagelijks iets nieuws; desondanks vervalt ze in haar oude gewoontes
of verzint ze 'r eentje bij.
En telkens weer verliest zij.
Het geliefde, gewenste kind waar zij zo van hield, dat haar nu stuk maakt tot op het bot.
Zodat zij niet meer eet,
niet meer slaapt.
Niet meer lacht, niet meer vrijt, niet meer geniet, niet meer ontspant, niet meer loopt, niet meer leeft...
De baby die zij 22 jaar geleden droeg, dat zij nog steeds probeert te dragen,
het geluk dat zij niet af kon geven,
het gemis waartoe zij door de mannen werd gedreven,
de pijn die haar nu vuil lachend aankijkt en confronteerd.
En de eenzaamheid die zij is geworden realiseerd zich; de eerste stapjes, het nachtelijk gehuil, het in slaap zingen, de vakanties, het op vistite gaan bij het kind met de limonade-thee servies, de eerste moeilijke schooldag, het eerste vriendje, het is voorbij.
Het eerste goede rapport, het ideale kind.
Een voetstuk was naar voren gebracht en daarop zat de baby, amper 3 maanden oud, lachend naar de wereld.
Zo is zij nog steeds in haar gedachten,
niet wetend wat er om ging in haar gedachten; niet wetend wat er om ging in dat kleine meisje's koppie, toen zij moeizaam ouder werd, vechtend tegen een verleden dat iedere vrouw uit haar familie verwoest had.
Haar armen wijd open voor de toekomst, wachtend op hem, de dappere held of jongen, of hoe je 'm noemen wilt, die haar zou redden uit de puinhoop om haar heen.
Zoals ooit haar vader die dappere geweest was om haar moeder mee te nemen naar een paradijsje.
En nu was alles ingestort, het huis, de jonge moeder, de dappere vader, alle kamers.
Maar plots, tussen alle puin en in de ruine van het paradijs stond iets op, kruipend langzaam over de kapotte grond.
Het kleine meisje, de baby van 3 maanden oud, de dochter van 22 jaar, de rebel.
En zij zeiden allen:
"Het verleden is gedaan..."
En de moeder sloeg het vuil uit haar gezicht en haar,
en de vader werd weer dapper,
het kind opnieuw geboren.
(Voor mama en papa)